Subiektywne recenzje książek...

 

Anna Karenina

Lew Tołstoj

 

Do tej książki podchodziłam dwa razy. Wiele o niej słyszałam, że taka piękna historia, że warto przeczytać. Pierwszym razem zaczęłam, ale z braku czasu porzuciłam, bo jakoś te początkowe strony nie bardzo mnie wciągnęły. Tym razem dobrnęłam do końca pierwszego z dwóch tomów. Tak tak i też porzuciłam. No jakoś nie szła mi. A tak się starałam, czytałam, choć mnie nie wciągała. Nie dałam rady. Chyba nie jestem miłośniczką takich historii.

Książka opowiada o Annie, która  wiedzie spokojne, dostanie i niestety trochę nudne życie u boku dużo starszego od siebie męża. Nie jest szcześciwa w małżeństwie. Trwa w nim z powodu przysiegi wierności danej mężowi. Kobieta jest piękna, podziwiana za urodę, za styl bycia, jest uwielbiana na petersburskich salonach. Jest również spełnioną matką. 
Jej spokój zostaje zburzony gdy pojawia się hrabia Wroński. Wprowadza w jej życie namiętność i zarazem  zniszczenie, którego nie da się cofnąć. Historia kończy się tragicznie.

Niewatpliwie jest to powieść o pięknym uczuciu, przed którym nie ma przyszłości niestety. Tołstoj nie należy do moich ulubieńców.  Z książki można wyłuskać jednak wiele ciekawych cytatów. Podam tylko  niektóre moje ulubione. Z chęcią obejrzę film ze względu na obsadę. Może historia podana w sposób filmowy bardziej mi przypadnie do gustu. 


Ulubione cytaty:

„Ja mogę żyć tylko sercem, wy zaś żyjecie według zasad”

" Mimo, że nie interesowała go właściwie ani nauka, ani sztuka, ani polityka, stale podzielał w tych wszystkich sprawach poglądy większości i jej dziennika, a zmieniał je tylko wówczas, gdy zmieniała je większość. Mówiąc ściślej, nie on zmieniał poglądy, lecz one same się w nim niedostrzegalnie zmieniały. "

"... wiedział, że dla niego ogół dziewcząt na świecie dzieli się na dwa gatunki: pierwszy- wszystkie dziewczęta na świecie prócz niej są to zwykłe sobie dziewczęta, mające wszelkie ludzkie niedoskonałości; i drugi gatunek- ona jedna, bez żadnej ułomności, górująca nad wszystkim, co ludzkie. "

Mrowisko

Autor: Doris Lessing 




"Twórczość laureatki Nagrody Nobla Doris Lessing mocno związana jest z jej biografią. Autorka spędziła młodość w Afryce Południowej; "afrykańska" część pisarstwa Lessing przepojona jest jej żywym uczestnictwem w otaczającej rzeczywistości, niezgodą na kolonialną politykę nierówności rasowej, krytyką bezpłodnej kultury białych na Czarnym Lądzie. Frapujące ją problemy społeczne Afryki przekuła na słowo i pomieściła w prezentowanym tomie, za który w 1954 roku otrzymała nagrodę im. Somerseta Maughama. W sposób wolny od zakłamanego sentymentalizmu Doris Lessing bierze pod lupę mieszkańców Czarnego Lądu. W tytułowej opowieści mały biały chłopiec przygląda się rojowisku czarnych robotników kłębiącemu się w kopalni złota. Ów chłopiec u stóp prawdziwego mrowiska zawiązuje przyjaźń z czarnym rówieśnikiem. Mrowisko stanie się metaforą wyzysku i przyjaźni, która nie godzi się na nierówność społeczną"

Tę książkę wypożyczałam na szybko z biblioteki, bo nie mialam co czytać i tak mi wpadła w ręce. Pośpiesznie przeczytałam o czym jest. Niestety niedokładnie. Umknęło mi, że w książce jest 5 opowiadań, a ja myślałam, że są to rozdziały, że jest to jedna cała powieść. Gdybym zauważyła to od razu, pewnie bym jej nie wzięła. No ale skoro już ją wypożyczyłam to zaczęłam czytać. Ciekawa była jak pisze laureatka Nobla
.
Autorka w tych opowiadaniach powraca powraca do kraju dzieciństwa. Pokazuje jak traktowani są mieszkańcy Afryki, pokazuje niesprawiedliwość społeczną. Lessing ma fajną umiejętność przedstawiania zdarzeń tak, że czytelnik bardzo wczuwa się w dziejące się historie.  Opowiadania mówią o życiu  w afrykańskich realiach, o wyzysku, o zamieszaniu jakie wprowadza biały człowiek.



Ulubione cytaty:
"Mój tatuś nieraz mówił, że nie mam poczucia humoru. A ja mu na to: Skąd wiesz, że to, z czego ja się śmieję, jest mniej zabawne niż to, z czego ty się śmiejesz?"

Przebudzenie
Autor: Irena Matuszkiewicz






Książkę wypożyczyłam z miejskiej biblioteki. Nie miałam akurat nic konkretnego na oku, a coś chciałam przeczytać. Ta książka jakoś tak się nawinęła, nie słyszałam o niej wcześniej ( o samej autorce tak).

Główną bohaterką jest  Jadwiga, która  właśnie skończyła sto lat. Mieszka w domu opieki, jedyne co jej pozostało, to wspomnienia, mnóstwo wspomnień. Pamiecią wraca do czasów dzieciństwa w czasach niewoli pruskiej w Tucholi,  aż po II wojnę światową, która  odmienia jej los i dotychczasowe spojrzenie na Niemców.

Trochę niewygodnie mi się czytało ta książkę, bo rozdziały z teraźniejszości przeplatały się ze wspomnieniami. Nie lubię takiej konstrukcji.

 Zakończenie również nie jest jakieś  "och, ach". Co prawda tematyka poruszana w książce jest ciekawa, ale ubrana w tą powieść nudzi niestety. Słyszałam, że autorka "wolno się rozkręca" dla mnie jednak za wolno. Co najmniej połowa książki, to zwykła nudna powieść obyczajowa, którą czyta się bo czyta, ale bez specjalnego zainteresowania. To powoduje, że w pewnym momencie nie chce się już czytać dalej, nie ciekawią losy bohaterów, którzy również stają się nudni.

Coś tam ciekawego można wywnioskować z powieści, nie twierdzę, że nie. Bohaterka  przeżyła dwie wojny, widać jak życie może się zmienić, jak życie weryfikuje marzenia.

Moja ocena: przeciętna (5/10)


wydawnictwo: Prószyński i S-ka
data wydania: 2008
liczba stron: 357
kategoria: Literatura piękna
okładka: miękka

 
Tego lata w Zawrociu

Autor: Hanna Kowalewska 

4 czerwca
Autor: Joanna Szczepkowska

Cena ok 22 zł.

Fikołki na trzepaku
Autor: Małgorzata Kalicińska

Przygodę z książkami Małgorzaty Kalicińskiej zaczęłam oczywiście od  Domu na Rozlewiskiem. Potem znajoma poleciła mi tą książkę. Miałam okazję przeczytać fragment o podwieczorkach w przedszkolu w czasach dzieciństwa autorki. Bardzo mi się spodobało i kupiłam książkę chcą ją jak najszybciej przeczytać.

Autorka opowiada wspomnienia z  podwórka, wakacji, różnych uroczystości rodzinnych ale również zwykłych zajść rodzinnych.  Opisuje jak w tamtych czasach wyglądały domy, ulice, opisuje smaki często dzisiaj już nie do odtworzenia, wspomina bary mleczne.  Wspomina jak się bawiła z rówieśnikami, robiła tytułowe fikołki na trzepaku. 

Jest też rozdział opisujący znajomych, autorka stara się przybliżyć ich sylwetki, kim byli ich rodzice, rodzeństwo, jak im się żyło. O swojej rodzinie też dużo opowiada. 

Szczególnie ciepło i miło czytało mi się rozdział o wakacjach na wsi. Choć ja urodziłam się w latach osiemdziesiątych, to jednak wiele rzeczy podobnych pamiętam ze swoich wakacji i życia na wsi. To dowód na to jak powoli zmienia się polska wieś. 

Bardzo sentymentalna,przyjemna  książka. Przypomniała mi wiele szczegółów z mojego dzieciństwa.  
Polecam.
Moja ocena:  Dobra

wydawnictwo: Zysk i S-ka
data wydania: październik 2009
liczba stron: 332